donderdag 22 november 2012

Het Besloten Genootschap voor Topvrouwen


Bij de politie had ze de top bereikt.  Haar steile opgang was niet onopgemerkt gebleven.  Ze werd dan ook gecontacteerd door het Besloten Genootschap voor Topvrouwen die haar het prestigieuze lidmaatschap van de vereniging aanbood. De politietopvrouw herkende de nood waaraan het Genootschap tegemoet zei te komen. Ze stemde toe en werd lid.
Het Genootschap kwam bijeen op onbekende, wisselende adressen en over de leden ervan was buiten die club nauwelijks iets bekend.
Kort daarna had de politietopvrouw een sms ontvangen. Voor verdere instructies moest ze naar het nummer van een mobiele telefoon bellen. 
Er werd haar een wachtwoord gegeven. Ze kreeg het adres (Knokke!) en ze kreeg twee uur tijd om zich om te kleden.  Ze mocht desgevallend een partner meenemen, zo zei de voorzitster, op voorwaarde dat hij bereid zou zijn de avond geblinddoekt door te brengen zodat de locatie niet door derden bekend zou worden.
De politietopvrouw kon niet onmiddellijk een geschikte partner vinden, wat een gevolg was van de carrièreklim die aan haar sociale contacten geknabbeld had. Ze haastte zich om zich om te kleden. Terwijl ze dat deed voelde ze een lichte opwinding. Dat kwam door de spanning en het kwam ook doordat ze fijne lingerie aantrok, kousen ook en een jarretellehouder.  Ze besloot boven haar zijden blouse een strak pak aan te trekken, zwart, met een nauwsluitende rok.  Pumps.
Krek op het moment dat ze haar wagen startte, kreeg ze van de dienst een oproep. Er moest in het grootste geheim een verdachte overgebracht worden, een auteur die ervan beschuldigd werd pornografische teksten naar topvrouwen rond te sturen.  In Brugge zou de pornograaf ’s anderendaags in alle vroegte door de onderzoeksrechter verhoord worden.
Ze dacht even na.  Het was haar eerste vrije avond sinds lang en ze besliste er koste wat het kost gebruik van te maken.  Er zat niets anders op dan de verdachte op te halen en hem mee naar Knokke te nemen.  Na afloop van de activiteit zou ze hem verder naar Brugge transporteren.
In het commissariaat werd haar de man overhandigd.  Ze deed hem een boei om die ze ook aan haar arm vastmaakte.  Over de handboeien heen legde ze een jas om hem onopvallend naar haar wagen te leiden.  Daar maakte ze 's mans boei vast aan de staaf die daarvoor speciaal in de wagens van politietopvrouwen gemonteerd wordt.
Terwijl ze reed, monsterde ze de man in haar achteruitkijkspiegel.  Hij zag er sexy uit.  ‘Zo,’ zei ze, ‘U verstuurt dus pornografie naar topvrouwen.’ 
De man ontkende: ‘Ik ben een auteur van erotische verhalen,’ antwoordde hij, ‘dat is geen pornografie.  Alleen is het zo dat de normen van het genre aan het vervagen zijn en dat er bij de overheid een tendens bestaat om de twee genres over één kam te scheren.’
Ze repliceerde: ‘Maar waarom stuurt u die dingen naar topvrouwen?’
‘Ik stuur geen dingen,’ antwoordde hij, ‘ik ben een schrijver. Ik stuur teksten.’
Het was al donker toen het merkwaardige koppel Knokke binnenreed.  Ze parkeerde de wagen op enkele meters van het huis waarin het Genootschap bijeenkwam. Het was een drukke straat en ze begreep dat het geen optie was om de pornograaf alleen in de wagen achter te laten.  Ze besloot hem mee naar binnen te nemen.
Omdat de man met politiezaken geen ervaring had, protesteerde hij niet toen ze hem de blinddoek ombond.  Weer klonk ze de boei vast aan haar arm, weer legde ze een jas over hun polsen. Zo stapten ze als een haastig koppel naar het huis. 
Ze belde aan. Toen het spionnetje geopend werd, zegde ze het wachtwoord en de twee werden meteen binnengelaten.  Er brandden kaarsen en er speelde zachte muziek.
‘Welkom, welkom,’ zei de voorzitster overbodig twee keer na elkaar. ‘Mmmmm,’ fluisterde ze daarna in het oor van de politietopvrouw, ‘mooi exemplaar heb je meegebracht. Kom ik zal jullie naar binnen leiden.’ 
Een wolk van parfum ontsnapte uit de achterliggende kamer. In de ruime living zag de politietopvrouw wel twintig andere dames staan, waarvan ze er op het eerste gezicht niet een kende. Ze werd hartelijk begroet.  Wangkussen, handjes schudden, gekir, blablabla.  De man werd bekeken en gekeurd, iemand kneep hem in de kont, niemand deed moeite iets tot hem te zeggen.  Samengedrukt in een hoek van die ruime living stond een hoopje mannen, eveneens geblinddoekt. 
‘Kom,’ zei de voorzitster,’ik zal je jas meenemen.’ Meteen werden de handboeien zichtbaar.  ‘Oh!’ Er ging een langgerekte kreet door de kamer.  Alle vrouwenogen waren meteen op de handboeien gericht. ‘Prachtig! Tralala! Subliem! Wunderbar!’ (Want er was ook een Duitse topvrouw bij.)
Even was de politietopvrouw van de kaart door het tumult dat de handboeien veroorzaakten.  Ze maakte aanstalten om ze los te maken, maar de verenigde topvrouwen beletten dat. ‘Neen,’ gilden ze, ‘niet doen. Je mag hem niet losmaken.  Niets is zo geil als een vastgebonden man.’
De pornograaf begreep nauwelijks wat hij hoorde. Hij kon zich niet verzetten, gesteld dat hij dat al gewild zou hebben, want hij vond het directe contact met de politietopvrouw best aangenaam.  Dicht tegen haar aangedrukt rook hij haar parfum, hij hoorde het ritselen van de rok tegen haar kousen, soms voelde hij de welving van een borst, hij voelde ook de zachte wind van haar adem wanneer ze sprak. 
Inmiddels waren de vrouwen druk in de weer met het uitkiezen van een man uit het hulpeloze hoopje dat daar samengedrukt stond.  De politietopvrouw keek toe hoe de oudste vrouwen het eerst mochten kiezen.  Ze zag hoe de jongere vrouwen hun keuze beperkt zagen worden tot de resterende oudere mannen.  Ze keek toe hoe de laatste vrouw — de jongste, een kind van nauwelijks twintig — uiteindelijk de hand nam van de enige resterende man, een exemplaar dat al met tram zes reed, zoals dat plastisch genoemd wordt, zij het alleen maar in de volksmond. 
De voorzitster zag hoe de politietopvrouw daarbij de wenkbrauwen fronste en daarom fluisterde ze in haar oor: ‘Zo is het goed. De oudere dames lusten best een jong blaadje en wat de jongste vrouwen betreft… Zegt het spreekwoord niet dat je het beste leert te rijden op een oude fiets?’ 
De politievrouw zag vervolgens hoe de vrouwen de gekozen partner meenamen naar de dancingachtige ruimte achter de living, waar ze zich koppel per koppel in diepe fauteuils nestelden.  Zelf nam ze de pornograaf mee naar de bar waar ze hem, aan elkaar geklonken als ze waren, met veel moeite op een kruk geplaatst kreeg.  Ze zaten beiden nog niet goed neer of ze voelde dat ze dringend moest plassen. Ze keek de kamer rond en ontdekte de deur waarop Cour geschreven stond.
Wat er die avond verder nog gebeurd is, kan ik u niet vertellen. Dat blijft daar allemaal binnenskamers. Mocht het anders zijn dan zou die vereniging toch niet Besloten Genootschap heten? Of wel?
Flor Vandekerckhove 
Wie op een van onderstaande labels drukt, vindt elders in de blog nog dergelijke verhalen.

Geen opmerkingen: