dinsdag 24 juni 2014

Wilde Wijven

Elke levensfase laat een beklijvend beeld achter, een geur, een smaak. Alles komt daarvoor in aanmerking: bank in het park, reclameslogan, geur van Dettol… Aan dat ene hangt een vat vol herinneringen vast. Marcel Proust heeft dat met zijn madeleinekoekje gestalte gegeven in een literair meesterwerk (evenwel te bodemloos om het ook uitgelezen te krijgen.)
Voor een grote schare Vlamingen die in 1983 tieners zijn, leveren de Violent Femmes ongetwijfeld zo’n beklijvend beeld op. Dat is het eerste wat ik denk wanneer ik op 19 juni in Brussel een optreden van deze gewelddadige vrouwen (allemaal mannen overigens) meemaak. Ik ben in de AB weeral eens de nestor. Ik sta tussen veertigers die de ouwe songs (de groep heeft geen andere) enthousiast meezingen.
Violent Femmes? De naam is niet meer dan een grap, bedacht door een teenager, meer valt er niet over te zeggen. Veel kans ook dat u deze groep niet kent. Dat kan zijn doordat u, zoals ik, wat deze materie betreft onwetend bent, ’t kan ook zijn doordat deze Amerikanen niet helemaal mainstream zijn, ja, als zelfs Patje de coiffeuse die groep niet kent, is er wellicht sprake van een succès d’estime, een cultstatus. 
Die status is welverdiend, vind ik. Ik heb me daar in de AB geen moment verveeld. En ik begrijp ook waarom die Violent Femmes zo’n diepe indruk nagelaten hebben in 't hoofd van wie in 1983 een teenager is. Ken je hun Country Death Song? De tekst is gebaseerd op een krantenbericht uit 1862. Een vader is ten einde raad: geen geld, geen voedsel… Een man kan daar niet mee om: nothing for a man to do but sit around and think. Mannen moeten iets doen, iets. Dus verdrinkt hij zijn geliefde dochter in een waterput. De daad biedt uiteraard geen uitkomst, de miserie wordt er alleen maar groter door: ‘Don't speak to me of lovers, with a broken heart. / You want to know what can really tear you apart? / I'm going out to the barn, will I never stop in pain? / I'm going out to the barn, to hang myself in shame.’  No Future! Dat heeft frontman Gordon Gano goed verwoord door een gebeurtenis uit de XIXde eeuw te bezingen. We bevinden ons op de Amerikaanse boerenbuiten en we krijgen uitzicht op de American dream, een nachtmerrie! Gordon Gano geeft het punkgevoel van 1983 daarmee een waarde die dat momentum ruim overschrijdt. Als er iets is wat de afwezigheid van ook maar enige toekomst illustreert, is het wel die moord uit 1862. En weet je wat? Violent Femme Gordon Gano schrijft het lied wanneer hij nog maar in het tweede jaar van zijn middelbare school zit. Wanneer je zoiets doet, mag je best een icoon worden, vind ik. Dan mag je zo'n song dertig jaar later nog eens overdoen in Brussel. Bij het buitengaan kijk ik nog eens goed naar de gezichten van de veertigplussers die de zaal verlaten. Ze zijn even verlost geweest van de miserie die hun opgroeiende kinderen met zich meebrengen. Ook dat hebben ze luid & wild meegezongen: 'Just take your lovely daughter and push her in the well'. Even zijn ze terug in de tijd waarin zij zelf de miserie van hun ouders zijn. Het madeleinekoekje, Violent Femmes genaamd, heeft gesmaakt.
Flor Vandekerckhove



Geen opmerkingen: