Donderdag 10
maart — Omdat ik het zelf niet kan, kwam Jacqueline tegen betaling mijn kleren
verstellen. Losgekomen voeringen, zoekgeraakte knopen en veel commentaar op illegalen
die aan de schoolpoort Onze Meisjes staan op te wachten. Haar redeneringen
waren me bekend, maar die van Onze Meisjes had ik nog niet gehoord.
Ook omdat de kinderen van Jacqueline jongens zijn, geen meisjes, moest ik de
term even laten bezinken. Ze zegde het nog eens: ‘Ze moeten van Onze Meisjes afblijven.’
Van de
weeromstuit dacht ik aan Onze Meisjes die in Onze Huisgezinnen verkracht worden
en aan Onze Vrouwen die van Onze Echtgenoten slaag krijgen. Ik dacht aan de schrikbarende cijfers die ik daarvan gezien had. Om het gesprek te voeden
wilde ik die gedachten wel in woorden omzetten, maar toen viel het me te binnen dat Jacqueline een vorige verstelbeurt gemist had doordat ze, op de
vlucht voor Onze Echtgenoot, enige weken had moeten onderduiken. Dus zweeg ik lang genoeg om van onderwerp te
kunnen veranderen en zei dan dat mijn vriendin en ik ’s middags naar Heuvelland zouden trekken om er te gaan wandelen.
Dat is ook
wat we gedaan hebben, we zijn naar Heuvelland getrokken. Terwijl we daar een
indrukwekkend mooi parcours afwandelden, vertelde ik over Jacqueline en
Onze Meisjes en hoe ik er met mijn mond vol tanden naar had staan luisteren. Mijn
vriendin had die dag op Facebook een citaat zien passeren dat zei dat intelligente
mensen vol twijfel zitten, terwijl domme mensen vol zelfvertrouwen zijn. Woorden die ik gulzig opdronk.
Tussen
Nieuwkerke en Dranouter konden we over de glooiende velden heen wel zes
kerktorens zien. We zagen verschillende hazen en een café dat Hazenkasteel
heet. En voor het eerst dit jaar hoorde ik de roep van de kievit weer die met forse
duikvluchten zijn terrein probeerde af te schermen. Die kievit kon een eerste
teken van de lente zijn, een vogel die uit 't zuiden was teruggekeerd; of een laatste teken van de winter, een vogel die
nog even wachtte om naar het noorden weer te keren.
Op de
terugweg vroeg ik mijn vriendin of ze me het citaat kon doorsturen. Dat deed ze
dezelfde avond nog. Er stond: ‘The
problem with the world is that the intelligent people are full of doubts, while
the stupid ones are full of confidence.’ Was getekend Charles Bukowski, die we misschien wel Onze Vogelaar mogen noemen, maar toch niet in die zin dat hij me iets over die kievit had kunnen leren.
Flor Vandekerckhove
Geen opmerkingen:
Een reactie posten