vrijdag 18 mei 2018

Over het overwinnen van mijn reisweerzin


Elk jaar trek ik erop uit; naar Frankrijk, 1100 kilometer ver, tot op een berg. Altijd dezelfde reis. Altijd dezelfde berg. Of die berg een naam heeft is onduidelijk, maar de top ervan heet Puèg del Borion. We bevinden ons in de Languedoc, waar de dingen Occitaans zijn. Puèg spreek je uit als piëche; borion is een verkleinwoord van bòria, hoeve.
Op die berg heb ik een huisje overgehouden uit de tijd dat ik jong & dynamisch was en de koterijen dermate goedkoop dat zelfs ik er een kon kopen. Daar trek ik nu jaarlijks heen, mijn reisweerzin overwinnend omdat een reis naar je eigen huis nauwelijks zo genoemd mag worden. 
Elk jaar is ’t weer hetzelfde en elk jaar is het toch weer anders. Er is een jaar geweest dat het aan de Puèg del Borion zo koud was dat ik alleen maar het bed uitkwam om hout te zoeken, te kappen en te stoken, waarna ik met kleren en al weer in bed dook.
Er was een jaar waarin ik op de radio avond na avond naar de Ring des Nibelungen geluisterd heb, negentien uur muziek met teksten in een taal die ik niet begrijp, voorafgegaan door inleidingen in een andere taal die ik evenmin begrijp. Achteraf heb ik de betreffende CD’s gekocht om er nooit meer naar te luisteren. 
Onvergetelijk is ook het Jaar van de Slang! Sindsdien komt er nog maar weinig volk op bezoek. 
Er is een jaar geweest dat ik van daar uit een uitstap naar Lourdes ondernomen heb. Sindsdien ben ik een liefhebber van die stad geworden, ook omdat ik er getuige geweest ben van menig mirakel.
Er is een jaar geweest dat mijn auto er onderweg de brui aan gaf en sindsdien heb ik geen wagen meer en daardoor geld te over. Ja, dat zijn ferme avonturen. Maar meestal gebeurt er niets, en ook dat is telkens weer een avontuur.

Flor Vandekerckhove

Geen opmerkingen: